Het mag geen geheim zijn dat ik een groot liefhebber ben van videogames. Hoewel ik geen fan ben van multiplayer (waarbij je online tegen andere spelers speelt) speel ik voornamelijk "Singe-Player" games. Mijn vrouw en ik houden erg van horrorgames, vaak als er een nieuwe horrorgame uit is dan bestellen we lekker eten en als ons dochtertje slaapt dan zitten we de hele nacht op de bank te griezelen. In deze blog ga ik in op één bepaald genre van games en hoe het spelen van dit genre vergelijkbaar is met het optreden als goochelaar én het creëren van nieuw materiaal!
Een screenshot uit "Returnal" een sci-fi horrorgame uit 2021. (Bron: Housemarque/PlayStation Studios)
"Rogue-Like"
Er zijn ontzettend veel genres qua videogames. Soulslike, Action-RPG, First-Person Shooter, Survival-Horror, Multiplayer, Sports, Strategy, Platformers, etc, etc. Een Rogue-like is een genre van videogames waarbij je van kamer naar kamer gaat. Door alle vijanden in een kamer te verslaan "clear" je de kamer en kun je naar de volgende kamer. De oorspronkelijke game in dit genre ooit gemaakt was Rogue uit 1985, alle volgende games zoals deze waren zoals Rogue. Of zoals ze in het Engels zeggen "Like Rogue" of "Rogue-Like"
Kenmerkend voor de Rogue-like is dat je in elke kamer upgrades en grondstoffen verzameld waarmee je sterker wordt. Ook leer je de kamers én de vijanden kennen en wordt je beter in de game zelf. Rogue-Likes zijn moeilijk. Je personage sneuvelt regelmatig en elke keer begin je weer opnieuw met je "run" door de kamers. Je verliest een hoop grondstoffen maar je neemt altijd wel iets mee waarmee je je uitrusting kan upgraden, meer gezondheid of betere wapens kan krijgen. Ook doordat je beter wordt in de game wordt de volgende run nét iets makkelijker waardoor je met elke run steeds dichter bij het einde van de game komt.
Bekende Rogue-Likes zijn "The Binding of Isaac" en "Dead Cells" ook is er de variant genaamt "Rogue-Lite" die elementen uit de rogue-likes gebruikt zoals bijvoorbeeld "Returnal" Deze laatste was zelfs mijn favoriete game uit 2021. Toch is er één rogue-like game die er met kop en schouders bovenuit steekt.
"De God van de Onderwereld"
In "HADES" (2020) speel je als de demigod Zagreus, de zoon van de God van de onderwereld. Hij is het onsterfelijke leven in het rijk van de doden zat en probeert te ontsnappen. Zo vecht je van kamer naar kamer tegen allerlei, wezens en monsters en ontmoet je interessante personages uit de Griekse mythologie, om het uiteindelijk op te nemen tegen de God van de onderwereld zelf: Hades.
Promoposter van "HADES" met daarop de demigod Zagreus (bron: Supermassive Games)
Een verslavende gameplay, ijzersterk verhaal mét geweldige voice-overs, fantastische artstyle en een fenomenale soundtrack zorgen ervoor dat "HADES" één van mijn favoriete games aller tijden is geworden. Tijdens je run verzamel je upgrades van de andere goden uit het Griekse pantheon, deze willen Hades een hak zetten en helpen je met je ontsnapping. Zo kun je bijvoorbeeld sterkere aanvallen krijgen of meer leven. Ook belangrijk is het "doodgaan". In "HADES" begin je steeds opnieuw in het huis van Hades. Hier vind je verschillende personages om mee te praten, upgrades om je run makkelijker te maken en je slaapvertrekken waar je je gezondheid, kracht, etc, etc kan upgraden. Al deze acties zijn verweven in het verhaal dat door de npc's (Non Player Characters/alle figuranten en personages die je niet kan besturen) en hun interacties verteld wordt. Doodgaan is niet simpelweg het einde van de run maar zorgt er ook voor dat het verhaal doorgaat zodra je weer in het huis van Hades bent. Hierdoor is het verslavend om met elke run nét een beetje beter te worden én zowel bij falen als succes het verhaal verder te spelen. Nog één run dan maar. "HADES" is één van de beste Rogue-Likes ooit gemaakt én ben ik superblij dat ontwikkelaar Supergiant Games tijdens de afgelopen Game Awards een vervolg heeft aangekondigd.
Een goocheltruc vs een magische routine:
Tijdens mijn werk als tafelgoochelaar in restaurants herhaal ik vaak dezelfde trucs. In mijn pak passen ik een stuk of 15 routines die ik kan vertonen. Uiteraard kan ik wel meer trucs met de spullen die ik bij mij heb, maar de routines die ik bij mij heb zijn geen losse trucs maar echt complete acts met meerdere fases, magische momenten, grappen, interacties, etc. Niet zomaar even een goocheltruc maar bijna een klein stukje theater. Sommige routines zijn leuker om te vertonen dan anderen, passen beter in een bepaald moment en soms moet je een tafel even vijf minuten bezig houden terwijl er in de keuken hard gewerkt wordt aan de maaltijd. Hierdoor kan het zijn dat ik op één avond regelmatig dezelfde truc vertoon.
Een van mijn optredens als tafelgoochelaar afgelopen zomer. Foto: Marie Broeckman Photograpy
"Goochel-Like"
In het Zalmhuis waar ik op de zaterdagmiddag én avond voor de gasten mag goochelen, test ik ook veel nieuwe trucs uit. En soms veranderd een truc in een complete routine. Het geheim tot een goeie truc, of een goeie routine is simpelweg het maken van vlieguren. Er is een grens aan wat ik solo thuis kan voorbereiden of oefenen. Het eerste moment dat je een nieuwe truc uittest op het publiek kan zenuwslopend zijn. Hoe goed je je ook voorbereid, een truc voor publiek kun je alleen maar trainen mét publiek.
Het Zalmhuis in Cappelle Aan Den IJssel. Foto: Zalmhuis
Hierdoor is een nieuwe truc uitproberen eigenlijk te vergelijken met een "run" in een rogue-like. Elke tafel begin je opnieuw. De introductie, het praatje, de truc. Het eerste moment dat je een geheime handeling moet doen, de grote onthulling aan het einde, etc, etc. Meestal haal je het einde van de "run" wel máár is het in het begin nog niet altijd met evenveel succes. Elke "run" wordt de truc nét iets beter. Improviseer je ter plekke grappen die blijven hangen of die direct vergeten dienen te worden. Kom je erachter dat één bepaald voorwerp toch in de andere jaszak had moeten zitten, verscherp je de timing én wordt het geen goocheltrucje meer maar letterlijk en figuurlijk een routine.
Iets waar ik als goochelaar altijd wél mee kan smokkelen is dat de toeschouwers vaak geen idee hebben wat er gaat gebeuren. Hierdoor zal er altijd een verrassingselement zijn. Hierdoor kan het kan zijn dat de toeschouwer deze nieuwe truc als cijfer een goeie zeven of acht zou geven, terwijl ik het zelf misschien nét een vijf en een half vond. Het doel is uiteindelijk dat ik de routine zelf een tien zou geven en ik zeker weet dat ik het publiek kan wegblazen. Vaak doe ik twee of drie trucs/routines aan één tafel, hierdoor kan ik (als ik iets nieuws uittest) nooit echt op mijn bek gaan. Door alsnog te eindigen met een routine die gepokt en gemazeld is weet ik alsnog een goeie indruk achter te laten bij de toeschouwers. Al is het maar omdat je niet weet wat de impact van dat éne korte optreden kan zijn. Ook is een routine nooit echt af, er zijn routines die ik al jarenlang vertoon waar ik nog steeds nieuw materiaal aan toevoeg.
"Doodgaan"
In de comedywereld is "doodgaan" een term voor een optreden waar nul reactie op komt, waar een comedian op een avond vaak één keer tien tot twintig minuten speelt, sta ik (als tafelgoochelaar) gemiddeld twee uur lang tussen de één en vijf minuten bij een stuk of vijftig tafels. "Doodgaan" als goochelaar is iets wat sporadisch voorkomt met doorgewinterde routines en grappen. Echter met nieuw materiaal is dat toch nét even anders.........
Een instagramgedichtje over de illusionist (door Slecht Gedigd)
Ik heb een routine met lucifers en speelkaarten waar een enorm flauwe grap in zit. In het begin vond alleen ik die grap leuk, na een tijdje kreeg ik een kleine glimlach, later een gniffel en nu een keiharde schaterlach. Dit komt niet alleen omdat ik in de grap bleef geloven maar óók omdat ik ook bleef schaven én bleef werken aan de timing van de grap. Comedy is 99% timing maar dat is goochelen ook. De meeste goochelaars spieken bij elkaar alsof het brugklassers zijn. Aan de ene kant is dat vervelend omdat ik merk dat een hoop grappen schaamteloos gejat worden, aan de andere kant maakt het ook niet uit omdat een gejatte grap vaak niet werkt. Niet alleen omdat mijn soort grap niet bij het "personage" van de andere goochelaar past maar ook omdat de timing niet werkt. Echter omdat ze een grap zien die één keer werkt en daarna bij hen niet werkt, zien ze deze als een "one hit wonder" en halen ze deze grap al snel uit hun "eigen" repertoire. Enkel en alleen omdat ze niet de motivatie hebben om er energie in te steken en de grap écht eigen te maken. Ik gebruik een grap nu als voorbeeld maar dit kan ook op één truc óf op je volledige routine slaan. Je materiaal (origineel óf schaamteloos gejat) kan alleen maar leven als je bereid bent om er eerst mee "dood" te gaan, tijd in te steken en vol goede moed weer aan een nieuwe "run" te beginnen.
"Slotwoord"
Dit is mijn laatste blogpost van 2022. Ik wil al mijn vrienden, familie, toeschouwers, opdrachtgevers, klanten, restauranteigenaars, evenementenbureau's, collega-goochelaars, fotografen, barbiers, kleermakers én alle overige creatievelingen bedanken die mij hebben geholpen om van 2022 een fantastisch magisch jaar te maken.
In het bijzonder dank ik mijn lieve vrouw Winny en onze dochter Elsa ❤︎
Een heel magisch en bijzonder 2023 toegewenst namens mij, Winny en Elsa.
(PS: volgend jaar zal deze foto met zijn viertjes zijn)
Tot volgend jaar!
© Goochelaar Tim Horsting 2022