Als je veel optreed, dan is het nagenoeg onvermijdelijk dat je op den duur mensen tegenkomt die je al eens eerder hebben zien optreden. Soms bij een kinderfeestje herinnert een kind mij van een optreden op een school of bij een bso. Soms bij een bedrijf en zo nu en dan een vaste gast van één van de restaurants waar ik als tafelgoochelaar mag optreden. Wat opvalt is dat sommige mensen zich vooral die éne truc herinneren. Vaak is het niet eens een truc die heel bijzonder is, moeilijk, spectaculair of met de beste grappen en toch weten ze deze (soms zelfs na tientallen jaren) nog te herinneren. Soms weten ze tot in detail te vertellen wat je deed, wat je aanhad en soms zelfs nog dat er die dag iets tussen mijn tanden zat. Soms weten ze alleen nog dat ze je gezien hebben en dat ze het erg leuk vonden. Wat ik deed was bijvoorbeeld "iets" met kaarten en "die truc" met de dobbelsteen.
Tok, Tok, Tooooooooook, Tok, Tok:
De eerste goocheltruc die ik mij kan herinneren kwam van mijn opa. Hij ging naast mij op de bank zitten, deed luidkeels een kip na en "legde" vervolgens een verrassingsei. Voor mij als peuter was dit pure magie. Uiteraard kwam het geen seconde in mij op dat hij dit ei niet zelf produceerde maar onderweg van de supermarkt haalde en ergens in zijn dikke wollen vest wist te verstoppen tot het juiste moment.
Zelf tover ik regelmatig snoep tevoorschijn als ik voor kinderen moet goochelen. Met vuur, rook en veel theatrale bombarie produceer ik een bak snoep. En hoewel mijn opa niets meer nodig had dan een wollen vest en een bank weet ik dat dit één van de momenten uit mijn kindershow is waar de kinderen het de volgende dag op het schoolplein over hebben
Een kindersurprise ei op mijn bank. Drie seconden voordat mijn dochtertje hem had gepakt en opgegeten.
Klein Menneke:
Ik heb altijd al goochelaar willen worden, er kwam de onvermijdelijke goocheldoos én ik had het geluk dat mijn vader een beetje goochelde. Ik ging naar de jeugdweekenden van de NMU en werd lid van een echte goochelclub. Na enkele opleidingen en een tijdje achter de schermen van het theater te hebben gewerkt ben ik na heel lang straatartiest geweest te zijn full-time goochelaar geworden. Ook treed ik op met poëzie en werk ik als voice-over en vuurspuwer maar goochelen is wel mijn hoofdberoep. Zo lang als ik mij kan herinneren trad ik altijd op als mij familie iets te vieren had, uit eten ging of als ik een nieuwe truc had geleerd. Met een oud (te groot) colbertje van mijn grootvader en een zwart t-shirt vond ik mijzelf al een hele meneer. Het leidde ertoe dat ik langzaamaan vaker gevraagd werd voor een keer een bruiloft, een borrel, bedrijfsfeest, kinderfeestje, etc, etc. Het balletje was gaan rollen.
Een van mijn allereerste goocheloptredens, op het 50-jarig huwelijksfeest van mijn grootouders.
Toen nog zonder snor. Wél jongleerde ik toen al met de tong uit de mond voor opperste concentratie!(Linksboven)
Impact:
Recent is mijn grootvader overleden (mijn grootmoeder was al eerder overleden). Toen ik nadacht over de momenten die we samen hadden was het verrassingsei één van de eerste dingen die ik mij kon herinneren. Er zijn vele factoren die er voor hebben gezorgd dat ik nu full-time goochelaar ben maar daar is het zaadje geplant (of het eitje gelegd). Hierbij stilstaan deed mij ook nadenken over de impact van mijn trucs. Soms herinneren mensen zich één klein moment van de act wat op dat moment een improvisatie of een niet belangrijk moment was. Het zorgt ervoor dat ik veel meer let op de kleine details rond mijn act, van mijn rekwisieten tot mijn kostuum wil ik de herinnering die ik achterlaat niet uit losse elementen laten bestaan maar uit één totaal geheel.
"Mensen vergeten al gauw wat je hebt gezegd maar ze vergeten nooit hoe je ze hebt laten voelen"
Soms als ik goochel maak ik lange dagen, zeker als ik meerdere optredens op één dag heb, laat thuis was én vroeg op of als ik ver heb moeten rijden. (of een combinatie van alledrie) Door na te denken over de impact van mijn trucs motiveer ik mijzelf om altijd het beste te geven. Hoe moe ik dan ook mag zijn, het kan zijn dat ik een truc voor de vijftigste keer doe die dag, voor de toeschouwer is het de eerste keer dat ze deze zien. Ik probeer altijd, bij elke toeschouwer, locatie, optreden, truc, etc, etc het beste te geven dat ik kan. Al is het maar omdat ik niet weet wat de impact is die ik zal achterlaten op de toeschouwer.
Mijn grootouders: Frits & Ina Driessen.
Hoewel mijn grootvader mijn eerste dochtertje nog wél heeft gekend was hij door zijn alzheimer helaas niet meer in staat om een band met haar op te bouwen. Het is jammer aangezien mijn grootouders dol waren op kinderen, ze kregen er drie en aangezien mijn zus en ik de enige kleinkinderen waren werden wij flink in de watten gelegd. Het is jammer omdat ik weet hoe gek ze beiden op mijn dochter geweest zouden zijn. Dat ze allebei de tweede (die volgens de planning in februari 2023 geboren zal worden) helemaal nooit zullen kennen voelt bij gebrek aan een beter woord: leeg.
Ik vraag mij soms af wat de impact is die ik later op een nieuwe generatie gehad zou hebben. Van jonge goochelaars in de dop tot aan mijn eigen kinderen. Tot die tijd is het aan mij om met een gekke bek én met luidkeels gekakel, de verrassingseieren voor mijn dochters op de bank te leggen.
© Goochelaar Tim Horsting 2022