Ik ben dol op het Sinterklaasfeest!
Als je de stad in loopt en er staat een Pietenband (meestal de lokale harmonie) Sinterklaasmuziek te spelen, de blije reclames op televisie. Als kind was ik er al dol op (vooral op de cadeau's) en nu ik zelf ouder ben kan ik deze traditie doorgeven aan mijn eigen kinderen. (Terwijl ik dit schrijf ligt er een schoentje in de vensterbank met een cadeau voor mijn dochtertje. Ik weet alleen niet wat er in zit, daar gaat mijn vrouw over!)
Zelf ben ik een groot voorstander van de Zwarte Pietendiscussie, niet omdat ik een kant kies of dat één kant gelijk geef. Maar zolang er een discussie over bestaat blijft het fenomeen Sint en Piet leven én blijft het kinderfeest bestaan. De beroemde circusdirecteur: P.T Barnum sprak ooit de legendarische woorden: "Het maakt niet uit wat ze over je zeggen, als ze je naam maar goed spellen" Nu zijn Sint en Piet gelukkig niet de meest lastige namen om te spellen dus dat zit voorlopig wel snor.
Wél ben ik van mening dat we de discussies weg moeten houden van de kinderen, zoals we dat ook doen met lucifers en schoonmaakmiddelen. Vaak begint de discussie nog voordat de pepernoten in de winkelschappen liggen en dan moet niet de bedoeling zijn. Kinderen moeten zich bezig houden met de Sint, hun schoentjes en het arsenaal aan gekke Pieten, hoe die er dan ook uit mogen zien dat jaar.
Zelf vierde ik thuis met mijn ouders Sinterklaas zonder Pieten, vroeger kwam de MuziekPiet nog wel eens langs met zijn accordeon maar de snor van mijn vader kwam net zo hard door de schoensmeer op zijn gezicht heen. Later als mijn vader op pakjesavond naar het toilet ging dan werd er toevallig op datzelfde moment altijd op de buitendeur gebonkt en een zak met cadeautjes achtergelaten. Voor mijn zusje en ik was dit altijd balen dat mijn vader nét dit moment gemist had. Dit ging enkele jaren goed tot het moment dat mijn zusje en ik op pakjesavond er op gingen aandringen dat mijn vader ging schijten, omdat het naar onze mening wel héél lang duurde voordat we aan de cadeaus begonnen. Het jaar daarop deden wij surprises.
Accordeonpiet anno 1993
De Zwarte Piet in de schoenen geschoven:
Vroeger nam ik de gekste baantjes aan, zo lang ik maar mensen kon entertainen (en het een beetje betaalde). Zo stond ik ooit in volledige drag als "Levende Sarah" een hele avond bij iemand in zijn voortuin. Gaf ik les in middeleeuwse dineretiquette voor een zéér gerenomeerd gezelschap (dat eindigde in zo'n verschrikkelijk voedselgevecht dat als dit vandaag de dag plaats zou vinden, dan zouden er zeker kamervragen over worden gesteld) En trad ik op bij de sluiting van een kraakpand in een oud dierenziekenhuis in Amsterdam.
Een van die gare baantjes was als Piet werken voor een winkelcentrum. Ik werkte voor twee clowns die entertainment leverde voor diverse gelegenheden. Ik stond bij het "Pietenpakhuis" waar mensen hun vers gekochte cadeau's konden laten inpakken. Omdat ik een slordige (lees luie) inpakker was, werd ik bij de ingang geplaatst. Hier groette ik de winkelende gasten, deelde ik snoep uit en figureerde ik in talloze selfies met pubers. Als de goede Sint voorbij kwam dan moesten we met z'n allen overmatig uitbundig doen en de Sint groeten. Terwijl iedereen in het Pietenpakhuis wist dat onze goede Sint alleen de goede Sint was omdat ie de oudste van het stel was (En bovendien een nóg slordigere inpakker was dan ik).
Als je een Piet bent vragen kinderen je altijd om snoep. Mijn standaardgrap was altijd om te vragen of kinderen braaf waren. Meestal knikten ze ja en gaf ik ze snoep. Als de volwassenen om snoep vroegen, vroeg ik of ze ook braaf waren. Als ze dan ja knikten vroeg ik direct: "Oh Ja, Wat heb je gestemd?" Ervaring leert dan dat sommige steden wat rechtser stemmen dan andere. Het risico is wel dat je in een politieke discussie beland of dat iemand in een vol winkelcentrum zijn mening over het ene of het andere ventileert. Dit probeerde ik altijd direct af te kappen (met wisselend succes). Echter was ik toen nog wat groen achter de oren en vond ik de grap (en mijzelf) zó leuk dat ik de discussies voor lief nam.
Er zijn ook dagen dat ik mij echt helemaal het apenzuur verveelde. Soms ging ik met uitgestoken hand doodstil staan als "levend Pietenstandbeeld" als mensen op de foto wilden met mij dan liet ik ze schrikken. Dit heeft mij wel meerdere keren een (terechte) klap op mijn neus opgeleverd. Ook had ik een stapel pakketjes aan elkaar vastgemaakt met een touwtje. Hiermee liep ik rond in het winkelcentrum en liet ik deze wel eens "Vallen" boven de hoofden van het winkelend publiek.
Flauwe grap met dozen
Goochelpiet:
Later speelde ik regelmatig voor goochelpiet, vaak voor winkelcentra, bedrijven maar ook een keer voor de personeelsvereniging van de Efteling in het Efteling theater. Ook ben ik regelmatig geboekt als ballonnenpiet waarbij ik ballonfiguren maakte voor de kinderen.
Ik heb het altijd wel leuk gevonden om goochelpiet te spelen, mensen blij maken is toch één van de leukste dingen van het artiest zijn. Ook is er niks mooiers dan met drie andere pieten en de Sint in een file van Sinterklazen en Pieten door de McDrive rijden. Toch reageert niet iedereen altijd even leuk.
Een van de vervelendste reacties was toen ik als goochelpiet was geboekt voor een groot winkelcentrum. Mij was verteld om als "Roetveegpiet te gaan"de andere ingehuurde Pieten daarentegen niet. Het leidde tot scheve gezichten en nare opmerkingen van de andere Pieten omdat ik niet "zwart genoeg" was. Naar hun mening was ik nét een keer te weinig door een schoorsteen geflikkerd om erbij te mogen horen. Ik wil niet herhalen wat er die dag is gezegd maar het neigde behoorlijk naar anti-roet racisme. Het leidde er ook toe dat ik die dag heb besloten om nooit meer als goochelpiet op te treden. Hoe je je ook verkleed of schminkt, iemand vind er iets van. Behalve de kinderen, in hun ogen kun je niks verkeerd doen. Tenminste totdat de snoep op is, als bijvoorbeeld in Veenendaal je strooisnoep opraakt dan ben je een "kutpiet".
Een andere reden dat ik niet meer optreed als goochelpiet is vrij simpel: Ik heb een behoorlijk eigen stijl, zowel qua uitstraling als qua manier van optreden. Zeker nu ik er ook nog een markante snor bij heb gekregen. Mensen zien niet meer een goochelpiet maar Tim Horsting de goochelaar in een pietenpak.
Een magische Sinterklaasshow voor een bedrijf in Amersfoort (2022)
Tegenwoordig wordt ik meestal geboekt met een goochelshow als "opwarmer" voordat de Sint komt. Meestal op scholen en voor personeelsverenigingen voor bedrijven, gemeentes of organisaties. De kinderen vinden de komst van Sinterklaas vaak nogal spannend en een gekke goochelaar breekt dan vaak de spanning, maakt het publiek los en meestal is er ook nog een erg leuke interactie tegen het einde aan, met de goedheiligman zelf. Het fijne hieraan is dat ik niet een apart kostuum aan moet, mijzelf moet schminken óf dat mijn materiaal en goocheltrucs moet aanpassen. Tuurlijk voeg ik er een uniek "Sint-Tintje" aan toe maar ik kan wel dicht bij mijn eigen stijl en trucs blijven. Doordat er hierdoor ook een contrast ontstaat tussen mijn "magische opwarmer" en het moment dat de Sint komt, kan ik de Sint nóg meer de spotlight geven dan dat ik ooit als goochelpiet had kunnen doen. Meestal is de laatste truc met de goedheiligman zelf. Soms heb je een Sint die zó goed kan improviseren, ruimtes laat voor mij om te "shinen" maar ook zelf de aandacht durft te pakken, dat je samen iets magisch creëert. Dit voel je, als de Sint in een tabbert, als goochelaar in een net pak maar zeker óók als publiek. Zodra ik van het podium af stap, dan weet ik dat dit hét Sinterklaasmoment was waar zij later hun kinderen over vertellen.
Mijn meest pijnlijke Pietenmoment:
Jaren geleden speelde ik voor een evenementenbedrijfje van twee clowns, als Piet in een winkelcentrum. Na afloop zou ik met het hoofd van het bedrijfje (een andere Piet) en de goede Sint op huisbezoek gaan in het noorden van het land. Na afloop zouden zij mij op station Zwolle afzetten en zou ik met de trein naar Groningen gaan. Daar woont een van mijn beste vrienden en ik zou een paar dagen bij hem blijven.
Het optreden in winkelcentrum was gezellig, evenals het huisbezoek. Wat gekke jongleerkunsten, pakjes uitdelen en voorlezen uit het grote boek. Alleen onderweg naar het station kwam het besef. In een winkelcentrum kun je je makkelijk achter de schermen even afschminken. Maar in een auto niet! (Ik had mij wel even snel buiten omgekleed) Dit leidde ertoe dat ik in mijn normale kleren met 100% blackface op mijn smoel, werd gedropt op station Zwolle.
Gelukkig was het al avond (lees donker) en droeg ik een zwarte spijkerbroek met een zwarte hoodie. Met handschoenen om en een capuchon over mijn hoofd ging ik ergens verdekt achter in een coupe zitten. Normaal ben je als Piet een personage, een karakter. Als je je vandaag de dag als roetveegpiet niet afschminkt dan denken mensen dat je te lomp bent geweest met het goedleggen van je fietsketting.
Een treinstation in Nederland
Echter met mijn donkere handschoenen en zwarte hoodie zag ik er nu uit alsof ik last-minute een donkere acteur moest vervangen in een reconstructie uit een fout misdaadprogramma. Elke keer als er iemand in de coupe stapte kreeg ik het Spaansbenauwd. Gelukkig keken de meeste mensen niet op of om als ze mij zagen zitten. Een donkere jongen keek nét iets te lang naar mij terwijl ik in mijn hoofd tot alle goden aan het bidden was dat hij door zou lopen.
De conducteur die om mijn vervoersbewijs vroeg kon er minder mee lachen. Een "donkere" knaap die zijn gezicht afschermt geeft hem een ov-pasje met daarop een foto van een puberige jongen die witter is dan een gram coke. Ik leek in de verste verte niet op mijn foto op mijn ov-kaart en toen ik hem het verhaal uitlegde lachte hij zo hard dat ik hem een coupe verder nog hoorde.
Mijn vriend die mij ophaalde van het station in Groningen heeft mij terecht uitgelachen totdat wij bij zijn huis waren. Ik denk dat ik nog nooit zo lang heb gedoucht als die bewuste pakjesavond.
© Goochelaar Tim Horsting 2022